Sterren uit de hele filmwereld komen dit weekend samen in de Verenigde Staten voor de 95e jaarlijkse Academy Awards-ceremonie, een van de meest prestigieuze evenementen in de filmwereld.
Maar het hoogtepunt komt waarschijnlijk aan het einde van de zondagavond, als de beste foto van dit jaar wordt gekroond. Tien genomineerden willen weglopen met de felbegeerde Oscar voor topfilm – en het deelnemersveld van dit jaar is een gevarieerd stel, variërend van rustige periodedrama’s tot pittige zomerkaskrakers en eigenzinnige indiefavorieten.
Waar staat elk van de films in de race voor de beste fototrofee? Al Jazeera analyseert de sterke en zwakke punten die zouden kunnen beslissen wie de Oscar-glorie wint.
Michelle Yeoh schittert in Everything Everywhere All at Once (Allyson Riggs/Met dank aan A24)
Alles Overal Alles tegelijk
De film Everything Everywhere All at Once, een genre-tartend absurdistisch meesterwerk, was het donkere paard dat een koploper werd in de race voor de beste film.
De film vertelt het verhaal van Evelyn, een allochtone moeder en wasserette-eigenaar wiens leven uit elkaar valt. Ze heeft niet alleen haar man en dochter van zich vervreemd, maar haar bedrijf dreigt in te storten onder toezicht van de Belastingdienst.
Maar dit is geen gewoon familiedrama. Terwijl Evelyns leven begint te breken, doet het universum dat ook, en wordt ze meegesleurd in een multidimensionale actiekomedie die deels een martial arts-sage is, deels een filmische hommage.
Waarom het zou kunnen winnen: wie houdt er niet van een underdog? Deze indie-triomf werd bijna alom geprezen – en kreeg een cultstatus ondanks een release buiten het seizoen in maart 2022.
Waarom het zou kunnen verliezen: kiezers op de Academie hebben de neiging conservatief te leunen en deze film, met zijn excentrieke komedie, zou tekort kunnen schieten in vergelijking met meer traditionele aanbiedingen.
Colin Farrell en Barry Keoghan spelen personages die worstelen met eenzaamheid in The Banshees of Inisherin (Jonathan Hession/Courtesy of Searchlight Pictures)
De Banshees van Inisherin
The Banshees of Inisherin, een duistere komedie over vriendschap, ambitie en groeiende haat, herenigt filmmaker Martin McDonagh met het vreemde stel uit een van zijn vorige hits, In Bruges: Colin Farrell en Brendan Gleeson.
Nogmaals, hun relatie op het scherm wordt moorddadig. Farrell speelt Pádraic, een boer wiens neutrale persoonlijkheid Gleesons sombere muzikant Colm begint te kwetsen.
Dus doet Colm een drastische uitspraak: hun vriendschap is voorbij. En als Pádraic hem ooit nog probeert te benaderen, zal Colm zijn eigen vingers afhakken. Tegen de achtergrond van de Ierse burgeroorlog schildert McDonagh een grimmig portret van hoe zelfs de beste vrienden bittere vijanden kunnen worden.
Waarom het zou kunnen winnen: De Academy heeft laten zien dat hij houdt van McDonagh’s bijtende humor, met zijn vorige optreden – Three Billboards Outside Ebbing, Missouri uit 2017 – met zeven nominaties en twee overwinningen.
Waarom het zou kunnen verliezen: een schilderachtige allegorie die zich afspeelt op het platteland van Ierland, deze film mist de pit van sommige van zijn concurrenten en kreeg te maken met terugslag vanwege het in stand houden van Ierse stereotypen.
Regisseur Baz Luhrmann (midden boven) en acteur Austin Butler (rechts boven) poseren met familieleden en collega’s van wijlen zanger Elvis Presley (Bestand: Jordan Strauss/Invision en AP Photo)
Elvis
Regisseur Baz Luhrmann, een maestro van groots spektakel, voelt zich al lang aangetrokken tot de toetsstenen van de westerse cultuur en bewerkt films gebaseerd op Shakespeare, opera en de geschriften van F. Scott Fitzgerald.
Maar voor zijn laatste optreden roept Luhrmann een van de grootste hitmakers van de 20e eeuw op: de King of Rock and Roll, Elvis Presley.
De biopic Elvis combineert moderne invloeden met nostalgie uit het midden van de eeuw en is een onconventionele kijk op de relatie die Presley had met zijn manager kolonel Tom Parker, gespeeld door Oscarwinnaar Tom Hanks. Maar het is nieuwkomer Austin Butler als Elvis die de show steelt, met een hip swingend hoogstandje.
Waarom het zou kunnen winnen: Biopics zijn catnip voor Oscar-kiezers en het koppelen van een retro-soundtrack met het kenmerkende visuele vuurwerk van Luhrmann zou een recept voor succes kunnen zijn.
Waarom het zou kunnen verliezen: Luhrmanns met adrenaline doordrenkte visuele stijl kan als oppervlakkig worden gelezen, en zijn portret van Elvis heeft veel ritme en blues – maar niet veel soul.
Cate Blanchett schittert als het titelpersonage in de film Tár (Courtesy of Focus Features)
Teer
Ze is een dirigent aan de top van haar vak, een ware beroemdheid in de wereld van de klassieke muziek, met spreekbeurten, een boekuitgave en een grote opname in de maak.
Maar er spookt iets door de gelijknamige muzikant in het hart van de film Tár. En net wanneer haar carrière haar hoogtepunt heeft bereikt, berooft een seksschandaal haar van datgene waar ze het meest naar verlangt: macht.
Cate Blanchett levert een torenhoge prestatie als Lydia Tár, een vrouw die is opgeklommen in een door mannen gedomineerd veld om vervolgens zelf een gewelddadige kracht te worden. Schrijver-regisseur Todd Field doorgrondt de diepten van Társ psyche en levert een met angst getint portret af.
Waarom het zou kunnen zondigen: Blanchett is woest als het titelpersonage en Fields indringende psychologische drama’s hebben tot nu toe 14 Oscar-nominaties opgeleverd. Eindelijk zou een overwinning in het verschiet kunnen liggen.
Waarom het zou kunnen verliezen: Tár is een film die baadt in schaduwen, boordevol onbeantwoorde vragen – kortom niet je typische publiekstrekker.
Felix Kammerer als Paul in een scène uit de film All Quiet on the Western Front (Reiner Bajo/Netflix via AP)
Van het westelijk front geen nieuws
Het epos All Quiet on the Western Front uit de Eerste Wereldoorlog gaat triomfantelijk naar de Oscars: het won de British Academy Film Awards (BAFTA’s) met vijf overwinningen, waaronder de trofee voor beste film.
Maar de film zelf vertelt geen triomf maar een nederlaag, gezien vanuit de modderige loopgraven van het Frankrijk van 1918. Daar bevindt de 17-jarige Paul zich nadat hij met zijn vrienden dienst heeft genomen in het Duitse leger.
Pauls patriottisme wordt echter al snel getemperd door de meedogenloze realiteit van oorlog, in de gruizige, claustrofobische bewerking van Erich Maria Remarque’s roman uit 1929 door regisseur Edward Berger.
Waarom het zou kunnen winnen: Van Platoon tot The Hurt Locker tot The Bridge on the River Kwai, oorlogsfilms hebben een geschiedenis van het winnen van de beste fotocategorie – en deze heeft een literaire stamboom.
Waarom het zou kunnen verliezen: van alle genomineerden voor de beste foto dit jaar is dit misschien wel de meest traditionele, wat Oscar-kiezers zou kunnen ontmoedigen die afstand willen nemen van het verleden.
Van links: Rooney Mara, Claire Foy, Judith Ivey, Sheila McCarthy, Michelle McLeod en Jessie Buckley schitteren als een gemeenschap van vrouwen die consensus zoeken in de film Women Talking (Michael Gibson/Orion Releasing LLC)
Vrouwen praten
Women Talking is een film die net zo ingetogen is als de titel, maar in de discussie die zich ontvouwt, ligt een diepte van pathos en complexiteit, wanneer een groep doopsgezinde vrouwen de verschrikkingen van verkrachting onder ogen ziet.
Gebaseerd op een roman uit 2018 waarin gebeurtenissen uit het echte leven werden gefictionaliseerd, beschrijft Women Talking een gemeenschap die op het punt staat te breken. De vrouwen zijn gaan beseffen dat ze bijna allemaal ‘s nachts seksueel zijn misbruikt, terwijl ze bewusteloos werden gehouden met kalmeringsmiddel voor vee.
Nu moeten ze beslissen wat ze eraan gaan doen. Acteur-regisseur Sarah Polley verzamelt een met sterren bezaaide cast – met als hoofdrollen Claire Foy, Rooney Mara, Jessie Buckley en Oscarwinnaar Frances McDormand – om de gevolgen voor de geïsoleerde religieuze gemeenschap te onderzoeken.
Waarom het zou kunnen winnen: Women Talking is een aangrijpende kijk op een actuele kwestie, en het grotendeels vrouwelijke ensemble bevat enkele van de toptalenten in de hedendaagse cinema.
Waarom het zou kunnen verliezen: Sommige culturele critici waarschuwen dat het momentum achter de #MeToo-beweging aan het afnemen is, en andere recente films die expliciet worstelen met aanranding – zoals het drama She Said uit 2022 – zijn overgeslagen bij de Oscars.
Michelle Williams (midden) en Gabriel Labelle (rechts) spelen de hoofdrol in de nieuwste film van Steven Spielberg, The Fabelmans (Merie Weismiller Wallace/Universal Pictures en Amblin Entertainment via AP)
De Fabels
Regisseur Steven Spielberg, een instituut in het filmmaken in de VS, onthult zijn meest intieme project tot nu toe met The Fabelmans, een semi-autobiografisch portret van zijn kinderpassie voor filmmaken – en het ontbindende huwelijk van zijn ouders.
Gabriel LaBelle schittert als Sammy Fabelman, een tiener die klem zit tussen de praktische ambities van zijn vader, een ingenieur, en de onderdrukte kunstzinnigheid van zijn moeder, een pianiste.
Geïnspireerd door de klassieke cinema van Cecil B DeMille en John Ford, pakt Sammy een filmcamera en begint hij aan zijn eigen filmactiviteiten. Maar de waarheden die hij door het oog van de cameralens ontdekt, kunnen zijn familie voorgoed breken.
Waarom het zou kunnen winnen: Spielbergs vierde samenwerking op groot scherm met Pulitzer-winnende toneelschrijver Tony Kushner is een hartelijke liefdesbrief aan de Hollywood-cinema.
Waarom het zou kunnen verliezen: Spielbergs zelfmythologisering is zacht tempo en misschien een beetje te netjes, waarbij enkele van de zwaardere emotionele belangen worden omzeild die gepaard gaan met afbeeldingen van antisemitisme en uitgestelde dromen.
Regisseur James Cameron gebruikte motion-capture-technologie onder water voor zijn nieuwste film (Avatar: The Way of Water/Courtesy of 20th Century Studios)
Avatar: de weg van het water
Regisseur James Cameron keert terug naar de fictieve maan Pandora voor Avatar: The Way of Water, het vervolg op zijn milieufantasie uit 2009.
De film speelt zich meer dan 10 jaar later af en wordt herenigd met Jake Sully, een voormalige Amerikaanse marinier wiens bewustzijn nu verblijft in het lichaam van een Na’vi, een van de lange blauwe inheemse bewoners van de maan.
Maar de Na’vi worden nog steeds aangevallen terwijl mensen Pandora proberen te koloniseren en zijn hulpbronnen ontnemen. Sully en zijn gezin ontsnappen naar de kustlijn van Pandora, waar ze aan een zeevarend avontuur beginnen dat een knipoog naar Moby Dick te danken heeft – alleen deze keer is de walvis de hoofdrolspeler.
Waarom het zou kunnen winnen: Cameron omarmt al lang de allernieuwste technologie en zijn nieuwste Avatar maakt gebruik van motion-capture-animatie onder water die de onderwaterscènes van de film haarscherpe schoonheid geeft.
Waarom het zou kunnen verliezen: hoewel het wereldwijd de meest opbrengende film was, lijdt de nieuwste Avatar aan symptomen die bij veel blockbusters voorkomen: het is lang, opgeblazen met actiescènes en hardhandig in zijn weergave van slechteriken versus mystieke inheemse hoofdrolspelers.
Van links: Erik Hemmendorff, Dolly De Leon, Philippe Bobe en regisseur Ruben Östlund poseren met de Palme d’Or 2022 op het Filmfestival van Cannes (Bestand: Vianney Le Caer/Invision en AP)
Driehoek van verdriet
Triangle of Sadness, winnaar van de prestigieuze Palme d’Or op het Filmfestival van Cannes in 2022, is een satire en schipbreukeling in één.
Schrijver-regisseur Ruben Östlund verzamelt een cast van nouveau-riche personages om aan boord te gaan van het gedoemde jacht van de film. Onder de gastenlijst bevinden zich een paar modellen die influencers zijn geworden, een wapenhandelaar, een Russische oligarch en zelfs een techmagnaat.
Maar hun wereld van gemakkelijke genoegens staat op zijn kop wanneer een reeks rampen het schip treft, waardoor de hiërarchie die ze zo lang genoten, kapseisde.
Waarom het zou kunnen winnen: Triangle of Sadness heeft dezelfde satirische punch die de Zuid-Koreaanse film Parasite uit 2019 tot winnaar van de beste film maakte, en deelt zijn affiniteit met klascommentaar, zwarte humor en overvolle toiletten.
Waarom het zou kunnen verliezen: ondanks de grote overwinning in Cannes kreeg Triangle of Sadness gemengde recensies, waarbij sommige critici het gebrek aan nuance en intellectuele houding aan de kaak stelden.
Monica Barbaro en Tom Cruise op de set van Top Gun: Maverick (Scott Garfield/Met dank aan Paramount Pictures Corporation, Skydance en Jerry Bruckheimer Films)
Topkanon: Maverick
Top Gun: Maverick, een onbeschaamde terugkeer naar het tijdperk van grote actiefilms uit de jaren 80, schoot in mei 2022 de bioscopen binnen, net op tijd voor het kaskrakerseizoen in de zomer, en kwam vorig jaar weg als de beste verdiener aan de Amerikaanse kassa.
De motor achter de hoogvliegende film is natuurlijk Tom Cruise, die op 60-jarige leeftijd nog steeds een zilveren scherm trekt.
In dit vervolg op Top Gun uit 1986 keert Cruise terug als Pete “Maverick” Mitchell, een gewaagde piloot wiens minachting voor autoriteit zijn militaire carrière tot zinken heeft gebracht. Maar er ontstaan nieuwe kansen – en nieuwe uitdagingen – wanneer Maverick de leiding krijgt over het opleiden van de volgende generatie gevechtspiloten.
Waarom het zou kunnen winnen: Top Gun: Maverick is de ultieme popcornfilm, een adembenemend, met stunts gevuld extravaganza dat resoneert met een breed Amerikaans publiek.
Waarom het zou kunnen verliezen: brede, spetterende blockbusters nemen zelden de hoogste eer van de Academie mee naar huis, en Top Gun: Maverick speelt misschien niet goed bij een publiek dat sceptisch staat tegenover zijn nostalgie met een militair thema.
